نان نهاری

به لطفم پرسشی میکن، که از جور تو دارم من شبی تاریک چون مویی، نهاری تیره چون لیلی

هر مقبلی که فکر نهاری کند پگاه آیا بود که بر من مسکین کند نگاه

از تو سیه شد چهره کاغذ چونک بخوانی خط نهاری

روز مرا دیدن تو شب غم ببریدن تو از تو شبم روز شود همچو نهاری صنما