مقیمای مقصود

به عدل و فضل و جود و حشمت و جاه رسانید است عالم را به مقصود

ز رنج و راحت گیتیگل مقصود می چینم برون آورده ام از پای دل، خار تمنّا را

قربت ای کعبه ی مقصود اگر دست دهد با کی از بُعد ره و خار مغیلان تو نیست

ای از دو جهان وصل تو مقصود دلم بیرون ز غم تو نیست موجود دلم

خورشید معینت شد اقبال قرینت شد مقصود یقینت شد بی‌شک و گمان برگو