قرص پوشش‌دار، یکی از اشکال دارویی جامد و پرکاربرد در علوم داروسازی است که در آن هستهٔ مرکزی حاوی مادهٔ مؤثر دارو، توسط لایه‌ای نازک و یکپارچه پوشانده می‌شود. این پوشش که معمولاً از ترکیبات پلیمری، شکر یا سایر مواد مجاز تشکیل می‌شود، به‌صورت کنترل‌شده‌ای بر روی قرص اعمال می‌گردد تا ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی خاصی را به آن ببخشد. این فرآیند پوشش‌دهی، اغلب در دستگاه‌های پیشرفته و تحت شرایط استاندارد شده انجام می‌پذیرد تا از یکنواختی و کیفیت محصول نهایی اطمینان حاصل شود.
اهداف متعددی برای پوشش‌دهی قرص‌ها وجود دارد که بر اساس نیازهای درمانی و ویژگی‌های دارو تعیین می‌شوند. از جمله این اهداف می‌توان به محافظت از مادهٔ مؤثر در برابر عوامل مخرب محیطی مانند نور، رطوبت و اکسیژن، پوشاندن طعم و بوی نامطلوب دارو برای افزایش پذیرش بیمار، و تسهیل بلع قرص اشاره کرد. علاوه بر این، پوشش می‌تواند از تحریک مخاط معده جلوگیری کند یا آزادسازی دارو را در بخش‌های خاصی از دستگاه گوارش کنترل نماید، که این امر نقش مهمی در بهینه‌سازی اثر درمانی و کاهش عوارض جانبی دارو ایفا می‌کند.
در نهایت، قرص‌های پوشش‌دار به‌عنوان یک فناوری مهم در زمینهٔ دارورسانی، امکان طراحی رژیم‌های دارویی دقیق‌تر و کارآمدتر را فراهم می‌آورند. این شکل دارویی با فراهم‌آوری امکان کنترل دقیق بر روی مکان و زمان آزادسازی دارو در بدن، به داروسازان اجازه می‌دهد تا اثربخشی درمان را افزایش داده و دفعات مصرف دارو را کاهش دهند. بنابراین، تولید و استفاده از قرص‌های پوشش‌دار، گامی اساسی در راستای ارتقای کیفیت درمان و بهبود پیوستگی بیماران به رژیم‌های دارویی محسوب می‌شود.