فسوس مندی

یکی دیده بگشا به روی عروس ببین در غمت دردریغ و فسوس

نخواهی گزی پشت دست فسوس چو دستی نیاری بریدن، ببوس

زمهتر نه خوبست کردن فسوس مرا هم سپه بود و هم پیل وکوس

چو داماد آن ناله از نو عروس نیوشید گفتش به آه و فسوس

روز و شب از بهر فسون و فسوس کرده زبان در دهن یکدگر

علم جویی از کتبها ای فسوس ذوق جویی تو ز حلوا ای فسوس