فراموشی امیهبن خلف

به دوری محو از خاطر نگردد قد رعنایش فراموشی ندارد مصرع موزون بالایش

با اینهمه غفلت نفس از یاد تو داریم یکبار نپرسی ز فراموشی ما هیچ

به روزگار عزیزان که یاد می‌کنمت علی الدوام نه یادی پس از فراموشی

از فراموشی صیادم، دل آمد در فغان بشنوم از عندلیبی ناله هرجا در قفس

چه باشد گر ز من یادت نیاید که از دوری فراموشی فزاید

ان نقطه خاموشی درحرف نمی گنجد بر طاق فراموشی بگذار کتاب اول