غزالی زاده

این غزل با سوز دل‌ام یخت پا تا سر صغیر چونکه در دل لاله‌سان داغ غزالی داشتم

مرا رعنا غزالی می کشد درخاک و خون صائب که جای گرد، مجنون خیزد از دامان هامونش

صائب کند از سایه خود وحشت صیاد رم کرده غزالی که شد آموخته من

حوری چو به باغ اندر نازنده تذروی ماهی چو به دشت اندر تازنده غزالی

هله ای دلی که خفته تو به زیر ظل مایی شب و روز در نمازی به حقیقت و غزالی

تا غزلگو شد چو مجنون اهلی از آن نوغزال هر کجا بینی غزالی در غزلخوانی بود