علی وداعی

پس آنگه وداعی به اهل حرم نمود و روان شد دلی پر ز غم

دختری دارم که آورد آب را او وداعی کرده شبها خواب را

به نومیدی ز جانان دور گشته وداعی هم ازو روزی نگشته

به وداعی که مرا می‌بری -ای دل!- بگذار که بمیرم من و جان از پی محمل برود

ز جانان با وداعی گشته قانع ز آن هم بخت بد گردیده مانع

ز عشق مرتضی در باز جان را وداعی کن همه ملک جهان را

پیش، کان تنگ شکر در لحد تنگ نهند بوسهٔ تلخ وداعی به شکر باز دهید