سیمای امام مهدی

در بسیاری از روایات اهل بیت، امام مهدی (عج) به‌عنوان شبیه‌ترین مردم به پیامبر اسلام (ص) معرفی شده است؛ یعنی در خلق و خُلق، در ویژگی‌های ظاهری نیز چنین گفته‌اند که او از نظر چهره و رفتار نزدیک به پیامبر است.  صورت او «چون ماه تابان» توصیف شده، چشمانش گرد و سیاه و ابروهایش به هم پیوسته است. رنگ چهره‌اش گاهی «عربی» ذکر شده است (که به‌معنای گندمگون یا سفید متمایل به سرخی) و اندامش «اسرائیلی» توصیف گردیده است (اشاره به قامت بلند و اندام رشید). در بعضی روایت‌ها هم گفته‌اند بر گونه‌ی راست او خال نیکویی است که مانند ستاره می‌درخشد. همچنین، در روایت ملاقات با امام (به خصوص روایت علی بن ابراهیم مهزیار) ذکر شده است که او متّوسط‌قامت است؛ نه خیلی بلند و نه خیلی کوتاه، و چهره‌اش نورانی و متانت‌آمیز است. گفته‌اند پیشانی‌اش گشاده، بینی‌اش کشیده و پرابهت، و موهایش پرپشت و سیاه است. برخی نیز افزوده‌اند که ایشان در هنگام ظهور، اگرچه سن بالایی دارد، در ظاهر جوان می‌نماید؛ به طوری که بیننده او را چهل ساله یا کمتر تشخیص می‌دهد. نهایتاً، در برخی روایات تأکید شده که سیمای امام مهدی (عج) دارای تابش نور خاص و هیبتی متعالی است؛ نورانیت در چهره و هیبت او جلوه دارد. در متونی آمده است که وقتی او ظاهر شود، قدرت جسمی و روحی چشمگیر دارد؛ مثلاً توانایی آن را دارد که درخت بزرگ را از ریشه بیرون بکشد یا با بانگ بر کوه‌ها، سنگ‌های آن را فرو ریزاند. این اوصاف نه تنها برای توصیف جسمانیت ایشان است، بلکه بر جنبه‌ی نمادینش نیز دلالت دارد که امام موعود نه تنها انسانی معمولی، بلکه عصاره‌ای از کمالات روحانی و جمال ظاهری به شمار می‌رود.