سراچه هتل

خوشا کسیکه نیامد درین سراچه غم که از کدورت دنیا دلش مکدر نیست

درین سراچه مزاج زمانه گیرد عقل خدا سرای مقیم است و کاروان سفری

بر وضع ارم زد حرمش طعنه به سامان چونانکه به سامان بهشت این دو سراچه

نبود عجب ار زآتش غیرت بگدازد چون شمع شبستان بهشت این دو سراچه

شهید خانه خراب تو خاک منزل ساخت درین سراچه فانی همین عمارت بس

ز دل بجوی نه از گل که دل سراچه اوست مگو سراچه بگو آسمان شمس لقا