زرد پور

تاکه از من‌کرد پنهان آن رخ چون آفتاب درد هجر او رخ من زرد چون مهتاب‌کرد

معرف ار نشوند این دو یار نشناسم سیاهرا ز کبود و کبود را از زرد

گلگون ز اشک و زرد ز غم نیلی از فراق بنگر یکی بصفحه چهر منقشم

گریه گرم و رخ زرد نظر کن که چو شمع چمن شعله به گلگشت خزان می آرم

زان باد سبز گردیم زان باد زرد گردیم گر برگ را بریزی از میوه کی ستانی