رستم بن مهرهرمز

بدو گفت رستم که ای زن چبود مگر اهرمن رستخیزت نمود

زلف چون چوگان رستم در مصاف تیر مژگان ناوک افراسیاب

سیاوش جهاندار و پرمایه بود ورا رستم زابلی دایه بود

چو رستم بیامد مرا پای نیست جز از رفتن از پیش او رای نیست

دل پهلوان زان سخن شاد گشت ز اندیشهٔ رستم آزاد گشت

هم از رستم و زال و آن دودمان کز آن گونه پیروز و بخت جوان