خوانش پریشی سطحی

«ننه قباد مخوان کیقباد خوانش از آنک قباد چاوش روز سلام او زیبد.»

بر سر خوانش صد کاسه گدایی بخورد تا یکی لقمه توانگر ز میان بستاند

گشت چونی‌بخش اندر لامکان گرد خوانش جمله چونها چون سگان

گل صبا را گفت این فرمان تراست نزد خود خوانش اگر شه ار گداست

هر بینوا که یافت ز خوانش نواله یی از آن نواله فیض بصد بینوا رسید

وی همچنین مرز بین شعر و شعار را در این کتاب مشخص میکند و در این باره میگوید : شعر زمانی که پیامی آشکار داشته باشد و هرکسی در اولین خوانش شعر به پیام آن برسد آن متن از شعر خارج شده و به شعار تبدیل شده است.