[ویکی اهل البیت] خدیجه دختر حسن بن علی بن عبدالعزیز، (محدث، عالم، متوفی سال 841 هـ.ق) در کتاب خیرات حسان می نویسد: این بانو عالم و محدث پرهیزگار و صالح و حافظ قرآن بود و تجوید را کاملا می دانست و همواره به علم فقه مشغول بود و به آن اشتهار داشت، از احمد بن موازینی کسب علم نموده و در سال 841 هـ.ق وفات نمود. معاونت پژوهش مرکز حوزه های علمیه خواهران, بانوان عالمه و آثار آن ها
جمله سازی با خدیجه دختر حسن بن علی بن عبد العزیز
آوردهاند کی شیخ قدس اللّه روحه العزیز میرفت، ماری عظیم بیامد و خویشتن را در پای شیخ میمالید و بوی تقرب مینمود. در خدمت شیخ درویشی حاضر بود، ازآن حالت تعجب میکرد. شیخ درویش را گفت کی این مار به سلام ما آمده است تو خواهی کی ترا همچنین باشد؟ مرد گفت خواهم. شیخ گفت هرگز ترا این نباشد چو میخواهی.
و طراز مذهب وی اندر تصوّف غیبت و حضور است و عبارت از آن کند و من به مقدار قوت بیان آن را بیارم، إن شاءَ اللّهُ العزیز.