جایگاه بهشت ادم

دو چشمش جایگاه بند و دستان دو زلفش چون کمند پور دستان

خورد از آن آب و خویشتن را شست وز پی خواب جایگاهی جست

به راه تو پائی که رفته است راه نشاید به دوزخ کند جایگاه

عاقبت چون عزم رفتن کرد شاه گلخنی گفتش که دیدی جایگاه

چون شود شخص تو چون مویی نزار جایگاهی سازدت در زلف یار

کیست در عالم ز ماهی تا به ماه کو نخواهد گشت گم این جایگاه