از منظر الهیات اسلامی و آموزه‌های قرآن کریم، «جن» به عنوان یکی از اصناف مخلوقات پروردگار معرفی می‌شود که دارای ویژگی‌های وجودی منحصر به فردی هستند و حواس ظاهری نوع بشر از ادراک آنها ناتوان است. این موجودات، که بنابر روایات غالباً از جنس آتش خلق شده‌اند، در زمره عوالم غیبی طبقه‌بندی می‌شوند، با این وجود، قرآن وجود آنها را تصدیق نموده و بر این امر تأکید دارد که جنیان دارای نوعی از اراده، تکلیف و توانایی‌های خاص هستند که جهان‌بینی اسلامی را کامل‌تر می‌سازد. این عدم امکان رؤیت برای انسان، ماهیتی اساسی در هویت این خلق دارد.
مهم‌ترین بحث در باب تعامل میان جن و انسان، موضوع توانایی دیداری نامتقارنی است که در آیه ۲۷ سوره اعراف به صراحت بدان اشاره شده است. این آیه، به عنوان یک هشدار الهی، تصریح می‌کند که جنیان قادر به رؤیت انسانها هستند، اما انسانها از دیدن آنها عاجزند. عبارت «إِنَّهُ یَرَاکُمْ هُوَ وَقَبِیلُهُ مِنْ حَیْثُ لَا تَرَوْنَهُمْ» (او و قبیله‌اش شما را از جایی که شما آنها را نمی‌بینید، می‌بینند) شاهدی قاطع بر این قانون هستی‌شناختی است. این ویژگی سبب می‌شود که انسان همواره در معرض دید و رصد یک موجود نامرئی قرار گیرد، در حالی که خود از دفاع بصری و شناسایی مکان و موضع آن محروم است.
این نامرئی بودن، زمینه‌ای برای وسوسه و فریب فراهم می‌آورد؛ زیرا شیطان، که خود از جنیان است، می‌تواند بدون آگاهی مستقیم انسان از حضور او، به اعمال مخرب خود بپردازد. آیه مذکور، با اشاره به داستان فریب آدم و حوا و بیرون کردن لباسشان، به عنوان یک تمثیل تاریخی، به فرزندان آدم هشدار می‌دهد که مبادا فریب شیطان نامرئی را بخورند. در نهایت، آیه یک معیار اعتقادی مهم را بیان می‌کند: خداوند شیاطین (از جنس جن) را تنها اولیای کسانی قرار داده است که ایمان نمی‌آورند. این نکته، بر اهمیت ایمان به عنوان سپری در برابر تسلط و نفوذ دشمنی پنهان تأکید می‌ورزد.
