بفریاد رسیدن

بهوای گل رویت چمنی باز نماند که نیامد دل شوریده بفریاد آنجا

همه شب بر درت از آمد و رفتم تا کی سگ کوی تو بفریاد و فغان خواهد بود

ز روی لطف بفریاد رس مرا چو بحشر بپایت افتم و گویم که «حسبه لله»

زین کران دست بفریاد توان برد، ولیک پای غیرت بمیان است چه تدبیر کنم

فریادرس توئی همه ملک زمانه را چونانکه هست رسم بفریاد من برس

من بفریاد و فغان اندوه بگسارم همی او ندارد تاب آن کآمد بفریاد و فغان