از منظر آیات نورانی قرآن کریم، خداوند متعال، پروردگار عالمیان، منبع بی‌کران رحمت و برکت است که همواره نعمات خویش را از جایگاه رفیع آسمان‌ها بر بندگان نازل می‌فرماید. این نزول، تنها شامل باران و رزق مادی نیست، بلکه تجلی‌گاه الطاف معنوی و هدایت‌های الهی نیز می‌باشد که روح و جان انسان را جلا می‌بخشد و راه سعادت را بر او هموار می‌سازد. آسمان، در این نگاه قرآنی، نه تنها گستره‌ای فیزیکی، بلکه دریچه‌ای است به سوی ملکوت و نشانی از عظمت و قدرت خالق یکتا.
قرآن کریم بارها بر این حقیقت تأکید دارد که خداوند، آسمان را به عنوان مجرایی برای فیض و رحمت خویش قرار داده است. نزول برکات، از ابرهای باران‌زا گرفته تا تابش نور خورشید و جریان یافتن نسیم‌های حیات‌بخش، همگی نشانه‌هایی از عنایت الهی هستند که به صورت مداوم بر زمین و ساکنان آن جاری است. این برکات، بستری برای رشد و بالندگی در جهان مادی فراهم می‌آورند و در عین حال، انسان را به تفکر در آفرینش و شناخت خالق خویش فرا می‌خوانند.
برکات نازل شده از آسمان، تنها محدود به نیازهای ظاهری نیست؛ بلکه در عمق وجود انسان نیز اثرگذار است. باران رحمت، زمین تشنه را سیراب می‌کند و حیات را در کالبد گیاهان می‌دمد، اقتصادی پویا را رقم می‌زند و رفاه مادی را به ارمغان می‌آورد. در سطحی عمیق‌تر، هدایت‌های قرآنی که از سوی خداوند بر پیامبر نازل شده، همچون بارانی معنوی، قلوب مؤمنان را زنده کرده و آنان را به سوی فضایل اخلاقی و کمال انسانی رهنمون می‌سازد. بدین سان، آسمان، سرچشمه‌ای جاودان از الطاف مادی و معنوی است که زندگی انسان را غنی و پربار می‌سازد.
