برداشت کاوشی

به دو نیم کردش سنان بلند بزد دست و برداشت پیچان کمند

بسا شبا که تو برداشتی حجاب از رخ شب سیاه بیفکند جامه ای ز حجاب

دوئی برداشتی از ذات مستی بذات اکنون تو مر ذرّات هستی

چون از سخنش امید برداشت بگذشت و ورا به جای بگذاشت

یکی بودی دوئی برداشتی تو کنون اینجا توئی برداشتی تو

همچو دُرّیش از زمین برداشت مرد بوسه بر داد و درو سوراخ کرد