برج سازی عصر بعثت

سازی روان ز هر مژه صد کاروان اشک گر وا کنند آنچه تو در بار بسته ای

حذر از خرد که بندد همه نقش نامرادی دل ما برد به سازی که گسسته تار بادا

نهد سر برسم رخش تو چون صد محتشم هردم اگر فتراک خود را زین شکار آویزتر سازی

به راه قدمت عشقت شتاب آموزتر گردم خطابت را اگر با من عتاب‌آمیزتر سازی

هر گه بیفشانی به رخ زلف سیاه خویش را مانند شب سازی سیه روز من دلریش را

تا دیده خود بینت با غیر نظر دارد گر چشم ز جان سازی او را نتوان دیدن