بدیع الزمان ترکوسگزی

[ویکی فقه] بَدیع ُ الدّین، یا بدیع الزمان ترکوسگزی، از شاعران پارسی گوی سده های ۶ و ۷ق /۱۲ و ۱۳م، منسوب به ترکو (ترقو)، حصاری در سیستان بوده است.
ظاهراً وی «بدیع » تخلص می کرده است و او را بدیع ترکو و بدیعی سیستانی نیز نامیده اند. در تذکره های از او کمتر سخن به میان آمده، و بیش تر به نقل سروده های او پرداخته شده است. تقی الدین کاشی، ۳ قصیده مهم از وی نقل کرده که از خلال آنها اطلاعاتی درباره برخی از ممدوحان و دوره زندگی این شاعر به دست می آید. یکی از آن ممدوحان، تاج الدین ابوالمکارم است که در اواخر سده ۶ و اوایل سده ۷ق حاکم مکران بوده است.
همراهی سراج الدین
بدیع الدین ۶ سال به همراه سراج الدین سگزی شاعر، در دستگاه این حاکم در مکران به سر می برده است. به نظر می رسد وی ارتباط نزدیکی با سراج الدین داشته است، زیرا نه تنها از او به نیکی یاد می کند، بلکه بسیاری از سروده های این دو دارای مضامین مشترک است.
مدح یمین الدوله
از دیگر ممدوحان بدیع الدین، یکی از حاکمان سلسله نیمروزیان به نام یمین الدوله بهرام شاه غازی، و گویا ششمین حاکم از این سلسله است. وی از ۶۱۲ تا ۶۱۸ق /۱۲۱۵-۱۲۲۱م، بر سیستان حکومت می کرد و در این مدت، بدیع الدین در دستگاه او به سر می برد. بدیع الدین مدتی نیز در ماوراءالنهر می زیست و حاکم جُند، عمادالدین تگین را مدح می گفت.
اشعار بدیع الزمان
...

💡 مرا هجا چه کنی چون هجا بمن ندهی هجای من ببدیع الزمان کجا افتاد

💡 مدح شه جهان بگو زآن شه راستان بگو مهدی صاحب الزمان آنشه عصر و الزمن

💡 خاقانی از زمانه به فضل تو در گریخت او را امان ده از خطر آخر الزمان

💡 يا اللّه يا محمد يا على يا فاطمه يا صاحب الزمان ادركنى و لاتهلكنى

💡 خذ من نفسك لنفسك و تزود من يومك لغدك واغتنم عفو الزمان وانتهز فرصة الامكان؛

💡 صغیر ز اهل زمان فارغم که در همه حال نظر به مکرمت صاحب الزمان دارم