بخشایش آوردن که به صورت بایستن نیز تلفظ می‌شود، ریشه‌ای عمیق در زبان فارسی دارد و به معنای بروز دادن شفقت، مهربانی و رحم است. این اصطلاح در اصل از دو بخش بخشایش به معنای عفو، گذشت و رحمت و آوردن به معنای ظهور کردن، بروز دادن و نشان دادن تشکیل شده است. بنابراین، بخشایش آوردن یعنی نمایان ساختن یا ابراز کردن حالتی از بخشندگی و مهربانی نسبت به کسی یا چیزی. این مفهوم می‌تواند در موقعیت‌های مختلفی به کار رود؛ از جمله هنگام عفو کردن یک خطا، درک کردن شرایط دشوار کسی، یا حتی ابراز ترحم و دلسوزی در برابر رنج دیگران.
کاربرد در بافت‌های گوناگون
در طول تاریخ ادبیات و فرهنگ فارسی، بخشایش آوردن به شیوه‌های گوناگونی به کار رفته است. این عبارت می‌تواند به معنای رقت کردن یا رحم کردن باشد، که در آن فردی تحت تاثیر شرایط یا رفتار کسی، احساس دلسوزی و شفقت می‌کند و رفتاری مهربانانه از خود نشان می‌دهد. همچنین، می‌تواند به معنای درگذشتن از خطایی باشد، یعنی فرد خطاکار را ببخشد و از مجازات او صرف نظر کند. درک این معنا نیازمند توجه به بافت جمله است؛ گاهی بخشایش آوردن در رابطه با یک خطای کوچک و گذرا به کار می‌رود، و گاهی در مواجهه با گناهان بزرگتر که نیازمند گذشت و رحمت الهی یا انسانی است.