ایات فراشی

به مسندی که رود تاج سر به فراشی به درگهی که رود آب رو به سقایی

چو دیده را پی فراشی حریم درت نماند آب به خون دلش مدد کردیم

با ابر و باد گفته که در باغ و بوستان نقاشی آن چنان کن و فراشی این چنین

به هر زمین‌که فتادیم برنخاست غبار جهات تنگ شد از پهلوی فراشی ما

بلندتر شود از هر شهی مرا اقبال به کوی خویش گماری گرم به فراشی