کلمه‌ی «انزوا جستن» در فارسی به معنای دوری کردن از اجتماع و رفتن به گوشه‌نشینی است. «انزوا» به معنای تنهایی، کناره‌گیری و جدا شدن از محیط پیرامون است و «جستن» به معنای انتخاب کردن یا طلب کردن می‌باشد. بنابراین، انزوا جستن یعنی فرد آگاهانه تصمیم می‌گیرد از دیگران فاصله بگیرد و در خلوت و تنهایی زندگی کند. این عمل می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد؛ گاهی انسان برای آرامش روانی، رهایی از شلوغی‌های زندگی، یا تمرکز بیشتر بر افکار و درون خود انزوا را انتخاب می‌کند. در متون عرفانی و اخلاقی، برخی بزرگان برای تهذیب نفس و تقرب الهی مدتی را در انزوا می‌گذرانده‌اند. اما در روان‌شناسی، اگر انزوا طولانی یا بدون کنترل باشد، ممکن است نشانه افسردگی یا ناتوانی در ارتباط اجتماعی تلقی شود. در ادبیات فارسی، انزوا جستن بسته به زمینه جمله هم بار مثبت دارد (خلوت برای تفکر) و هم بار منفی (تنهایی آسیب‌زا). از نظر معنایی، انزوا جستن با واژه‌هایی مانند گوشه‌نشینی، خلوت‌گزینی و دوری‌گزینی هم‌معنی است.