پیامبران از سوی خداوند متعال برای انجام رسالت الهی، شامل تبلیغ دین، بیان احکام و انذار و بشارت مردمان، مأموریت یافته‌اند. قرآن کریم در خطاب به پیامبر اسلام می‌فرماید: «قُم فَاَنذِر» و در آیه‌ای دیگر تأکید می‌کند: «بَلِّغ ما اُنزِلَ اِلَیکَ مِن رَبِّکَ». سایر پیامبران الهی نیز همین مسئولیت را بر عهده داشته و در این مسیر، رنج‌های فراوانی را برای هدایت مردم متحمل شده‌اند. با این حال، در آیات متعددی از قرآن به این نکته اشاره شده که پیامبران هیچ‌گونه پاداش مادی از مردم درخواست نمی‌کرده‌اند.
قرآن کریم در آیات خود به نه تن از پیامبران اشاره کرده که اجر و مزدی از مردم طلب نکرده و پاداش خود را تنها از خداوند متعال می‌خواستند. از جمله این پیامبران، حضرت نوح(ع) است که در سه جای قرآن از او یاد شده است. در آیه ۷۲ سوره یونس، خطاب به قوم خود می‌گوید: «فَاِن تَوَلَّیتُم فَما سَاَلتُکُم مِن اَجر اِن اَجرِیَ اِلاّ عَلَی اللّهِ». همچنین در آیه ۲۹ سوره هود، با تعبیر «مال» آمده است: «و یقَومِ لا اَسئَلُکُم عَلَیهِ مالاً». در آیات ۱۰۷ تا ۱۰۹ سوره شعراء نیز بر تقوا و اطاعت از پروردگار تأکید شده و بار دیگر اعلام می‌شود که پیامبر از مردم پاداشی نمی‌خواهد: «اِنّی لَکُم رَسولٌ اَمین فاتَّقُوا اللّهَ و اَطیعون و ما اَسَلُکُم عَلَیهِ مِن اَجر اِن اَجرِیَ اِلاّ عَلی رَبِّ العلَمین».
این مضمون در سوره شعراء، علاوه بر حضرت نوح(ع)، درباره چهار پیامبر دیگر یعنی هود، صالح، لوط و شعیب نیز تکرار شده است. همچنین در آیه ۵۱ سوره هود، بار دیگر بر این ویژگی حضرت هود(ع) تأکید شده است: «یقَومِ لا اَسَلُکُم عَلَیهِ اَجرًا اِن اَجرِیَ اِلاّ عَلَی الَّذی فَطَرَنی اَفَلا تَعقِلون». در سوره یس نیز سخن از دو فرستاده الهی به میان آمده که با تکذیب مردم روبرو شدند و خداوند آن‌ها را با فرستاده سومی تقویت کرد. در این میان، مردی از دورترین نقطه شهر آمد و مردم را به پیروی از رسولانی دعوت کرد که هیچ اجر و مزدی درخواست نمی‌کردند و خود راه‌یافتگان الهی بودند.