منهر

ابو بصير گفت: براى تسليت گفتن وفات امام صادق عليه السّلام به خدمت ام حميده مادرگرامى امام كاظم عليه السّلام رسيدم. ام حميده به گريه افتاد و من هم به گريه كردناو گريستم. پس فرمود: اى ابا محمّد؛ اگر مى ديدى حضرت صادق عليه السّلام را دروقت موت، همانا امر عجيبى مى ديدى. امام چشمان خود را گشود و فرمود: جمع كنيد نزد منهر كسيكه ما بين من و او خويشاوندى است. ما همّت كرديم و همه را نزد او جمع كرديم. آنحضرت نظر كرد بسوى ايشان و فرمود: همانا شفاعت ما نصيب كسانى كه نماز را سبك مىشمارند نخواهد شد.(30)

اين بينواى مغرور فراموش مى كند كه اگر لطف خدا نبود بجاى اين نعمت بايد گرفتاربلا شود، و همچون قارون مستكبر كه وقتى خداوند براى آزمايش او ثروت زيادى به وىبخشيد و به او گفتند تو هم نيكى كن آن گونه كه خدا بر تو روا داشته، گفت: نه، منهر چه دارم بر اثر علم و دانش و لياقت ذاتى خودم دارم !(قال انما اوتيته على علم عندى ) (قصص - 78).