کلمه‌ی «شر» به معنای بدی، آسیب یا نیکی‌نکردن است و اغلب با رفتارها یا افکار زیان‌آور مرتبط است. «فساد» به معنای تباهی، انحراف از نظم یا اخلاق، و گاهی خرابی در ساختارهای اجتماعی یا فردی به‌کار می‌رود. هر دو واژه بار معنایی منفی دارند و به امور نامطلوب، غیرسالم یا آسیب‌زا اشاره می‌کنند.
در متون دینی و ادبیات فارسی، شر و فساد معمولاً به رفتارهای انسانی که به خود یا دیگران آسیب می‌رساند، اطلاق می‌شوند. «شر» بیشتر به افعال و قصدهای زیان‌آور فردی مرتبط است، در حالی که «فساد» گسترده‌تر است و می‌تواند به آسیب اجتماعی، اخلاقی یا محیطی نیز اشاره کند. ترکیب این دو واژه اغلب برای توصیف مجموعه‌ای از نابهنجاری‌ها به‌کار می‌رود.
شر و فساد علاوه بر مفهوم اخلاقی و اجتماعی، بار هشداری دارند و نشان‌دهنده‌ی تهدید نظم، عدالت یا سلامت فرد و جامعه هستند. استفاده از این واژه‌ها در متون ادبی یا دینی برای تأکید بر خطرات رفتارهای ناپسند است و به خواننده یا شنونده هشدار می‌دهد که از اعمال مضر و انحرافی دوری کند. این دو واژه در کنار هم، تصویر کاملی از بدی و خرابی ارائه می‌کنند.
