میرزا علیرضا اصفهانی متخلص به پرتو، یکی از شاعران و خوشنویسان برجسته ایرانی در سده سیزدهم هجری قمری (نوزدهم میلادی) به شمار می‌رود.
تولد و وفات: وی در لنجان اصفهان متولد شد، زادروز او به درستی مشخص نیست، اما بر اساس منابع تاریخی، او در حدود ۱۲۱۳ هجری قمری به دنیا آمده و در سال ۱۳۰۳ هجری قمری در اصفهان درگذشته است.
تحصیلات و خوشنویسی: پرتو تحصیلات مقدماتی را در اصفهان گذرانده و سپس به یادگیری خوشنویسی، به ویژه خط نسخ، پرداخت. او زیر نظر استادانی چون آقازین‌العابدین اصفهانی (اشرف‌الکتاب) تعلیم دید و به مهارت بالایی در خوشنویسی رسید. وی به عنوان یک استاد خوشنویسی شناخته می‌شد و خود نیز شاگردان زیادی را تربیت کرد.
جایگاه ادبی: علیرضا اصفهانی در مراکز ادبی دوره قاجار به عنوان شاعری نامور و خوشنویسی چیره‌دست شناخته می‌شد. او در مدرسه نوریّه اصفهان حجره‌ای داشت که محل گردهمایی شاعران و هنرمندان بود و با تنی چند از نویسندگان و شاعران بزرگ آن زمان ارتباط داشت.
نقش در دربار: در اواخر زندگی، وی به عنوان یکی از خوشنویسان مخصوص شاه ناصرالدین شاه قاجار در تهران فعالیت می‌کرد و به نوشتن قرآن و دیگر کتاب‌ها به خط خوش معروف بود.
شعر: علیرضا اصفهانی در قالب‌های مختلف شعر می‌سرود، از جمله غزل، قطعه، قصیده، رباعی، مثنوی و مسمط. دیوان اشعار او که توسط میرزا حسین‌خان انصاری گردآوری شده، در سال ۱۳۰۵ هجری قمری در تهران چاپ شد. درون‌مایه شعرهای او شامل ستایش پیامبر اسلام، اهل بیت (ع)، مرثیه‌هایی در رثای حسین بن علی، پند و اندرز، و عشق و عرفان است.
