عبدالباقی نهاوندی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] باقی نهاوندی، عبدالباقی، متخلّص به «باقی»، شرح حال نویس، مورخ و شاعر قرن دهم و یازدهم بوده است.
او در ۹۷۸ در قریه چولک نهاوند به دنیا آمد و در ۱۰۴۲ در هند درگذشت.
سرگذشت باقی نهاوندی در زمان وزارت پدر و برادرش
پدرش، خواجه آقابابا، متخلّص به مُدرِکی (متوفی ۱۰۰۰) به فرمان شاه عباس اول صفوی (حکومت: ۹۹۶-۱۰۳۸) به وزارت و نظارت همدان منصوب شد. و باقی در ایّام وزارت و دولت پدر و برادرش، آقاخضر (مقتول در ۱۰۱۶)، مدتی در همدان و چندی در سمنان و بسطام و دیلمان و لاهیجان و بَوانات فارس و یزد و ابرقو عهده دار وزارت و مسئولیتهای دولتی بود و بعدها مسئول محصولات املاک خالصه پادشاهی، در کاشان شد.
استاد باقی نهاوندی
او از شاگردان و مریدان مغیث الدین علی محوی اسدآبادی همدانی، شاعر قرن دهم (متوفی ۱۰۱۶) بود و رباعیات او را در زمان حیات شاعر گردآوری کرد و بر آن دیباچه ای نگاشت و به تتبّع از او، رباعیهای صوفیانه و واعظانه سرود.
سرودن غزل توسط باقی نهاوندی برای عبدالرحیم خان خانان سپهسالار هندی
...

جمله سازی با عبدالباقی نهاوندی

گفته می‌شود عشق به هنر و سخاوت عبدالرحیم خان‌خانان موجب گردید تا شمار زیادی از هنرمندان و شعرای ایرانی جلای وطن کرده و در جستجوی کام و نام راهی هند گردند. «... این سپهسالار بر ذمت همت والا نهمت خود واجب و لازم ساخته‌اند که هر کس از ولایت یا دیگر بلاد ربع مسکون به درگاه ایشان پناه آورد به اندک زمانی کار او را به اعلی مراتب عز و علا رسانند و بلندآوازه گردانند…». در مورد وی که مترجم واقعات بابری به فارسی است گفته شده که «سخا و همت اوضرب المثل هند است…». تا جایی که عبدالباقی نهاوندی وی را تبدیل کنندهٔ هند به ایران می‌نامد. وی در جلد سوم اثر خود این رباعی را در مورد خان‌خان ذکر می‌کند: