عبارت شهر کسان در ادبیات فارسی به‌ویژه در شعر، به‌عنوان یک کنایه یا استعاره برای غربت و تنهایی استفاده می‌شود. این عبارت به معنای شهری است که در آن انسان‌ها و کسانی که به آن‌ها وابسته‌ایم، وجود ندارند. به عبارتی، این واژه نشان‌دهنده احساس دوری از وطن، خانواده، یا دوستان و در عین حال احساس بیگانگی و تنهایی در محیطی ناآشنا است.
تفسیر و کاربرد در ادبیات
احساس غربت: شهر کسان به‌طور خاص به حالتی اشاره دارد که فرد در مکانی دور از آشنایان و عزیزان خود قرار دارد و این احساس غربت را به تصویر می‌کشد.
تضاد با وطن: این عبارت در تضاد با مفهوم وطن و دیار است و به نوعی بیانگر فاصله عاطفی و جغرافیایی از جایی است که فرد به آن تعلق خاطر دارد.
استفاده در شعر: شاعران فارسی‌زبان مانند حافظ، سعدی، و مولانا از این نوع کنایه‌ها برای بیان احساسات عمیق انسانی، مانند عشق، درد فراق، و حسرت دوری استفاده کرده‌اند.
مثال
در شعر، ممکن است شاعری از شهر کسان به عنوان نمادی برای بیان تنهایی و غربت خود استفاده کند و احساساتش را نسبت به دوری از عزیزانش به تصویر بکشد.