شمع قد

نو عروسان چمن را زده آتش بجگر شعلۀ شمع قد قاسم داماد امشب

سوزد شب و آسوده بود روز، خوشا شمع قد احرقنی هجرک لیلا و نهاراً

دیده شمع قدان روشن از این سرمه راز پر پروانه ز خاکستر ما می روید

ساغر زده و شمع قد افراخته‌ای باز در خرمن گل آتشی انداخته‌ای باز

بالا گرفت آه من از شمع قد تو چون شعله‌ای که از سر آتش شود بلند