سوءتغذیه (Malnutrition) نوعی بیماری است که در نتیجهٔ دریافت رژیم غذایی ناقص و فاقد مواد مغذی ضروری بروز مییابد. این عارضه زمانی رخ میدهد که رژیم غذایی فرد، مقادیر کافی از درشت مغذیها مانند پروتئینها و کربوهیدراتها یا ریز مغذیهایی نظیر ویتامینها و مواد معدنی را تأمین نکند. سوءتغذیه میتواند به بروز بیماریهای ناشی از کمبود مواد مغذی منجر شود که از جملهٔ آنها میتوان به بِریبِری، کمخونی و اسکوروی اشاره کرد. همچنین کمغذایی بهعنوان یکی از عوامل مرتبط با سوءتغذیه، بهویژه در جوامع محروم و در حال توسعه مشاهده میشود.
عوامل متعددی در تشدید و گسترش سوءتغذیه در سطح جهانی نقش دارند. این عوامل شامل پدیدههای طبیعی و محیطزیستی مانند گرمایش زمین، خشکسالیهای پیاپی و اثر گلخانهای و نیز عوامل اجتماعی ـ سیاسی نظیر فقر، جنگ، مصرف الکل و مواد مخدر است. بر اساس گزارشهای منتشر شده، در سال ۱۹۹۸ حدود ۱۸۰ میلیون کودک در سراسر جهان از سوءتغذیه رنج میبردند و سالانه حدود ۶ میلیون نفر، عمدتاً کودکان، در اثر پیامدهای مستقیم و غیرمستقیم این عارضه جان خود را از دست میدهند. در اجلاس جهانی غذا در رم (۱۹۹۶)، بانک جهانی نسبت به وقوع بحران غذایی بینالمللی هشدار داد و اعلام کرد که در آن سال بیش از ۸۰۰ میلیون نفر قادر به تهیهٔ غذای لازم برای تأمین نیازهای اساسی خود نبودهاند.
بر اساس ارزیابیهای بانک جهانی، ۸۲ کشور جهان، که نیمی از آنها در قارهٔ آفریقا قرار دارند، فاقد توانایی لازم برای تولید یا واردات غذای مورد نیاز جمعیت خود هستند. با توجه به روند فزایندهٔ رشد جمعیت جهان که سالانه ۹۰ میلیون نفر به آن افزوده میشود، پیشبینی شده است که تولید جهانی غذا باید طی ۳۰ سال آینده دو برابر شود. با این حال، در دههٔ ۱۹۹۰ تولید مواد غذایی، بهویژه غلات، برخلاف پیشبینیهای گذشته با کاهش روبهرو شده است. همچنین در سال ۱۹۹۶، دستکم ۲۰ کشور جهان با کمبود منابع آبی کافی برای تأمین نیازهای مردم خود مواجه بودند و سطح آبهای زیرزمینی در مناطق مهم کشاورزی مانند میدوست آمریکا، هند و چین کاهش یافته است. از سوی دیگر، افزایش ثروت و رشد جمعیت در کشورهای شرق آسیا و تغییر الگوی مصرف به سمت استفادهٔ بیشتر از گوشت، فشار بیشتری بر منابع محدود غذایی وارد کرده و احتمال تشدید بحران غذایی جهانی را افزایش داده است.