گله نر

مرنج اگر گله کردم دلم زبس تنگی نداشت جای که دروی گره شود سخنی

ز هر طعمه روزی تهی حوصله وز آن ضعف و بی حاصلی در گله

تاریک شود خانه آیینه ز جوهر حیران جمال تو ز مژگان گله دارد

ای عجب ار دشمن من خود منم خیره گله چون کنم از دشمنم؟

این دو... که از دیر و حرم لاف زنند جوق... سگ و گله... خر است

بیا، که باز جانها را شهنشه باز می‌خواند بیا، که گله را چوپان بسوی دشت می‌راند