گل مغان

غزلی با مطلع «در سرای مغان رفته بود و آب زده»، غزل شمارهٔ ۴۲۱ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در صومعه و دیر مغان هیچ کسی را بی یاد تو در خرقه و زنار ندیدیم

برخی مورخین زمین‌های غرب خزر را موغان دانسته‌اند؛ و این نشان می‌دهد گستره و اهمیت تاریخی منطقه مغان بسیار بیشتر از اکنون آن بوده‌است.

ز چشم بد خرابات مغان را حق نگه دارد! که دارد در بط می، شیر مرغ و جان آدم را

نادر در اوایل سال ۱۱۵۶ ه‍.ق به دشت مغان رفت و از آن‌جا برای حمله به قلمرو عثمانی توپخانه‌اش را به کرمانشاه فرستاد.

ز مسجد رخت بر کوی مغان کش سرا در کوی صاحب دولتان گیر