چراغ کش

جان شهان و حاجبان! چشم و چراغ طالبان بی‌تو ز جان و جا شدم، تو ز برم کجا شدی؟

چو آفتاب به وصف جمال دوست سلیم نوشته از پر پروانه صد کتاب چراغ

با آنکه در چراغ دو عالم نمانده نور آتش هنوز در دل احباب روشن است

نسازد پرده شرم از عتاب آن شوخ را خامش که فانوس از چراغ آتش زبانی را نمی گیرد

سواد رازتو روشن به نورفطرت توست چراغ وهم‌کس آیینه‌دار شام تو نیست

ز بس شکوفه شکفت و فروغ یافت چمن چراغ را ز شگفتی به چشم تار کند