راهپیمایی اربعین، که به عنوان بزرگترین گردهمایی مذهبی سالانه در جهان شناخته می‌شود، آیینی باشکوه شامل پیاده‌روی میلیون‌ها شیعه از نقاط مختلف عراق به سوی شهر کربلا به مناسبت اربعین حسینی است. این مرنامه عمیقاً ریشه در سنت‌های شیعی دارد و در طول تاریخ، حتی در دوران حکومت‌های بنی‌امیه و بنی‌عباس، تداوم داشته است. اگرچه در دوره حکومت صدام حسین محدودیت‌های شدیدی بر برگزاری این مراسم اعمال شد، اما پس از سقوط حزب بعث در سال ۲۰۰۳ میلادی، این آیین احیا شد و اکنون هر ساله شیعیان از کشورهای مختلف از جمله ایران و دیگر نقاط جهان، خود را به این رویداد عظیم معنوی می‌رسانند. جالب توجه آن که علاوه بر شیعیان، گروه‌هایی از اهل سنت، مسیحیان، ایزدیان و پیروان دیگر ادیان نیز در این پیاده‌روی عظیم مشارکت می‌کنند.
بر اساس منابع معتبر، تعداد زائران این مراسم در سال ۱۳۹۲ شمسی حدود ۱۵ میلیون نفر و در سال ۱۳۹۳ به ۲۰ میلیون نفر گزارش شده است. این آمار در سال ۱۳۹۴ با رشد چشمگیری به ۲۷ میلیون نفر رسید که عظمت و گستردگی این گردهمایی را نشان می‌دهد. این مراسم تنها یک حرکت جمعی نیست، بلکه پشتوانه‌ای محکم در متون دینی و سیره ائمه اطهار(ع) دارد. در حدیثی از امام حسن عسکری(ع)، زیارت اربعین به عنوان یکی از پنج نشانهٔ مؤمن برشمرده شده است. همچنین زیارت‌نامه‌ای ویژه برای این روز از امام صادق(ع) نقل شده که مرحوم شیخ عباس قمی آن را در کتاب شریف مفاتیح‌الجنان، در باب سوم و پس از زیارت عاشورای غیر معروفه، با عنوان زیارت اربعین آورده است.
این حرکت عظیم، که سیره‌ای مستمر و پویا در تاریخ شیعه به شمار می‌رود، تنها یک سفر زیارتی نیست، بلکه تجلی وحدت، ایمان و پیوند دیرینهٔ عاشقان اهل بیت(ع) با حضرت اباعبدالله الحسین(ع) است. راهپیمایی اربعین امروزه به نمادی جهانی از همبستگی، ایثار و خدمت‌رسانی تبدیل شده و هر ساله شکوه بیشتری می‌یابد و توجه جهانیان را به سوی خود جلب می‌کند.
