هیچ زا

ندارد هیچ کس بیش از دو کس یاد که کس جان داد جز مجنون و فرهاد

بیار باده بگو باد برد عالم را که پیش همت اهلی است هردو عالم هیچ

رخی که هست به گردش کمند لاله و گل به هیچ حال ز باغ ارم نباشد کم

دردا که هیچ در دل سختت اثر نکرد اشک روان و آه دل دردناک ما

چنین گفت او که این شخصی که خفتست ندارد هیچ، ازان کارش نهفست