منافقان و اتش

(اگر منافقان و آنهائى كه قلبشان بيمار است و كسانى كه با اشاعه اكاذيب، ترس ووحشت و سستى مى آفرينند، دست از كردار خود بر ندارند ما تو را بر آنها مى شورانيمتا نتوانند در جوار شما جز اندكى زندگى كنند و به صورت افراد نفرين شده هر جايافت شوند، آنها را بگيرند و بكشند) (احزاب 60 - 61).

صف اول ارواح انبیا علیهم السلام و ارواح خواص اولیا بود در مقام بی واسطگی صف دوم ارواح عوام اولیا و خواص مومنان بود صف سیم ارواح عوام مومنان و خواص عاصیان بود صف چهارم ارواح عوام عاصیان بود و ارواح منافقان و کافران. پس اهل صف چهارم بمقام سیم نرسند و اهل صف سیم بمقام صف دوم نرسند و اهل صف دوم بمقام صف اول نرسند.

140 - خداوند در قرآن (اين حكم را) بر شما فرستاده كه هنگامى كه بشنويد افرادىآيات خدا را انكار و استهزا مى نمايند با آنها ننشينيد تا به سخن دگرى بپردازند، زيرادر اين صورت شما هم مثل آنان خواهيد بود، خداوند منافقان و كافران را همگى در دوزخجمع مى كند.

قابل توجه اينكه هوشيارى مسلمين در حوادث مختلف سبب مى شد كه منافقان و نقشه هاىآنها شناخته شوند مسلمانان همواره در كمين آنها بودند تا اگر سخنى از آنها بشنوندبراى پيشگيرى و اقدام لازم، به پيامبر گزارش دهند، اين بيدارى و اقدام به موقع وبه دنبال آن نزول آيات، و تصديق خداوند، موجب رسوائى منافقان و خنثى شدن توطئههاى آنها مى شد.

691- سوره نحل، آيه 126. اين آيه مربوط به گذشت مسلمانا از يكديگر استوگرنه نسبت به منافقان و مشركان بايد اشداء على الكفار (سوره فتح، آيه 29)بود؛ زيرا عفو در مورد ضرورت انتقام، مصداق احسان نيست؛ چنان كه اميرالمؤ منين على بنابى طالب عليه السلام فرمود: ردوا الحجر حيث جاء فانّ الشر لايدفعه الاالشر(نهج البلاغه، حكمت 314).

ابن ابى الحديد معتزلى در شرح اين كلام اميرالمؤ منين عليه السّلام بعد از آنكه دررابطه با منافقان و نفاق آنان در زمان پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و بعد از آن حضرتو همچنين كمك گرفتن امرا و حكام ظالم از آنان براى پيشبرد اهداف شوم و پستشانمطالبى بيان مى كند، چنين مى گويد: