فقه اللغه ای

کلمه رستاق خاص برای ایران بوده و در کتاب فقه اللغه به تفکیک برای سرزمین ها چنین آمده است: (ثعالبی، 1414:55)

ادوارد ساپیر یکی از معرفین این فرضیه در ۲۶ ژانویه سال ۱۸۸۴ در لنینبرگ آلمان چشم به جهان گشود و پنج ساله بود که به همراه والدینش به ایالات متحده مهاجرت کرد. در سال ۱۹۰۵ موفق به دریافت درجه کارشناسی ارشد در رشته فقه اللغه زبان آلمانی گردید، اما تحت تأثیر فرانس بواز Franz Boaz به سمت زبانشناسی عمومی و مردم‌شناسی متمایل شد و در سال ۱۹۰۹ به کسب درجه دکترا در رشته مردم‌شناسی نایل آمد. در واقع بحث ساپیر دربارهٔ نقش معنی در فرم دستوری و رابطه اینها با کاربرد زبان در انتقال افکار به عنوان سهم او از فرضیه ساپیر-ورف به‌شمار می‌آید. درحقیقت این فرضیه عمدتاً توسط شاگرد او ورف پس از مرگش مطرح شد.