عمار یاسر بدلیسی، مشهور به ضیاءالدین، عارف برجسته سده ششم هجری و از مشایخ سلسله سهروردیه بود. او به احتمال زیاد در بدلیس، ناحیه‌ای در نزدیکی اخلاط در سرزمین ارمنیه (ترکیه امروزی)، زاده شد و در همان‌جا نیز درگذشت. نسبت «بدلیسی» بیانگر خاستگاه اوست و نامش در تاریخ تصوف به‌عنوان یکی از مشایخ تربیت‌کننده شاگردان بزرگ شناخته می‌شود.
عمار یاسر از شاگردان شیخ ابونجیب سهروردی بود و پس از گذراندن مراحل سلوک نزد او، به مقام خلافت رسید. جایگاهش در تصوف به حدی بود که عارف نامداری چون نجم‌الدین کبری از مریدان او شد و از دست وی خرقه گرفت. منابع صوفیانه او را در تعلیم مریدان، تهذیب نفوس و تربیت معنوی از بزرگان زمان معرفی کرده‌اند. بدلیسی خود نظریه تازه‌ای در تصوف ارائه نکرد، اما در گسترش و تثبیت سنت‌های رایج صوفیه نقشی جدی داشت.
از عمار یاسر بدلیسی آثاری مانند بهجة الطائفة و صوم القلوب باقی مانده است. او بر اخلاص نیت در خلوت، استمرار در سیر و سلوک و پیوند قلبی با خدا تأکید داشت. دیدگاهش این بود که انسان کامل با ظاهر در دنیا و با باطن در آخرت زندگی می‌کند و هرچه می‌بیند، نشانه‌ای از خدا در آن می‌یابد. این اندیشه‌ها سبب شد نامش در میان مشایخ بزرگ سده ششم هجری باقی بماند و مورد ستایش چهره‌هایی همچون جامی و محمد نوربخش قرار گیرد.
