صیغه ازدواج

صیغه ازدواج به مجموعه‌ای از الفاظ گفته می‌شود که با بیان آن‌ها، زن و مرد به همسری یکدیگر در می‌آیند. این صیغه می‌تواند به صورت موقت یا دائم باشد. در صیغه ازدواج موقت، علاوه بر مهریه، مدت زمان ازدواج نیز باید مشخص شود.

صیغه ازدواج تنها با ایجاب و قبولی که به زبان آورده می‌شود، معتبر است و صرف رضایت باطنی کافی نیست. در مواردی، صیغه‌ای برای محرمیت (بدون بهره جنسی) نیز خوانده می‌شود که به آن صیغه محرمیت می‌گویند و در صحت آن بین فقها اختلاف نظر وجود دارد.

تصویر معنی صیغه ازدواج

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] صیغه ازدواج، الفاظی که با گفتن آنها زن و مرد به همسری هم درمی آیند. به نظر بسیاری از فقیهان شیعه صیغه ازدواج باید به عربی صحیح خوانده شود. صیغه ازدواج موقت شبیه صیغه ازدواج دائم است با این تفاوت که در صیغه موقت علاوه بر مهریه، مدت ازدواج نیز باید بیان شود. گاهی اوقات صیغه ازدواج فقط برای محرمیت (بدون بهره جنسی) خوانده می شود که به آن صیغه محرمیت می گویند. در صحیح بودن چنین صیغه ای بین فقها اختلاف است.
صیغه ازدواج عبارت است از الفاظی که به واسطه آن زن و مرد به ازدواج یکدیگر در می آیند. صیغه عقد ازدواج تنها با ایجاب و قبولی که به زبان آید، ثابت می شود و صرف رضایت باطنی کافی نیست. ایجاب به معنای پیشنهاد انجام یک معامله به شخص دیگر است. قبول نیز عبارت است از رضایت به پیشنهادی که برای آن معامله داده شده است.
الفاظ ایجاب که توسط زن خوانده می شود عبارت است از: «زَوَّجْتُکَ» یا «أنْکَحْتُکَ». برخی از فقها لفظ «مَتَّعْتُکَ» را نیز صحیح دانسته اند. الفاظ قبول که توسط مرد خوانده می شود عبارت است از: «قَبِلْتُ التَزْویج»، «قَبِلْتُ النِّکاح»، «قَبِلْتُ التَزْویج و النِّکاح» یا «تَزَوَّجْتُ».

جملاتی از کلمه صیغه ازدواج

اشخاص متشخص معمولاً با هم سطحشان ازدواج می‌کردند و بیشتر اشخاص متوسط زنان اجاره‌ای می‌گرفتند زیرا با کمال سهولت و به میل و دلخواه هر زمان که می‌خواستند می‌توانستند از او جدا شوند و در مقابل افراد عادی کمتر زن صیغه‌ای می‌گرفتند زیرا توان پرداخت نفقه نداشتند.