امام علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام)، معروف به زین‌العابدین و سجاد، چهارمین امام شیعیان هستند. ایشان به مدت سی‌و‌پنج سال در دوره خلافت امویان، هدایت معنوی و علمی امت اسلامی را بر عهده داشتند. امام سجاد (علیه‌السلام) در حادثه عاشورای سال ۶۱ هجری قمری حضور داشتند، اما به دلیل بیماری شدید، امکان حضور در میدان نبرد را نیافتند. بر اساس روایات معتبر شیعه، آن حضرت به دستور ولید بن عبدالملک، خلیفه اموی، مسموم و به شهادت رسیدند. درباره تاریخ دقیق شهادت ایشان اختلاف نظر وجود دارد که دامنه آن از سال ۹۲ تا ۱۰۰ هجری قمری است؛ اما دو قول مشهورتر، سال‌های ۹۴ (معروف به سنه‌الفقهاء) و ۹۵ هجری هستند. آرامگاه مطهر ایشان در قبرستان بقیع و در جوار مرقد امام حسن مجتبی (علیه‌السلام)، امام محمد باقر (علیه‌السلام) و امام جعفر صادق (علیه‌السلام) قرار دارد.
امام زین‌العابدین (علیه‌السلام) تجلی‌گاه فضایل اخلاقی، علمی و عرفانی بودند و در تاریخ اسلام به‌عنوان نماد طهارت، حکمت، شجاعت و خدمت‌رسانی به جامعه اسلامی شناخته می‌شوند. دوران امامت ایشان با حساسیت‌های فراوانی همراه بود و در شرایط سخت سیاسی و فرهنگی، با تدبیر و صبر، مسئولیت هدایت امت را به بهترین شکل ممکن به انجام رساندند. برنامه‌های ایشان در حوزه‌های کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت، تأثیری ماندگار در حفظ و ترویج معارف ناب اسلامی بر جای گذاشت. سرانجام، به دلیل تأثیر عمیق و روزافزون ایشان در جامعه، حکومت اموی به رهبری ولید بن عبدالملک، وجود پربرکت آن امام همام را برنتابید و ایشان را با سم به شهادت رساند.
امام سجاد (علیه‌السلام) با شهادت خود، میراثی گران‌بها از معارف دینی و ادعیۀ ناب به جای گذاشتند که تا امروز زنده و پویا باقی مانده است. از برجسته‌ترین آثار به‌جای‌مانده از ایشان، «صحیفه سجادیه» است که مجموعه‌ای از مناجات‌های عارفانه و عمیق معنوی محسوب می‌شود. این دعاها برای سالکان راه کمال و مشتاقان معرفت الهی، همواره چون چراغی فروزان و راهگشا بوده و آرامش‌بخش دل‌های مؤمنان است. نام و یاد آن امام بزرگوار همواره در تاریخ می‌درخشد و سیره عملی و تعالیم ایشان، الگویی جاودانه برای همه آزادگان و حق‌جویان جهان است.