راحت بار

من سبک دل رادرین ره هست سربار گران بهر راحت می نهم برآستانت بار خویش

گفت این حرف مزن‌ کاهلی و راحت دوست کاهلی رنج تن و انده جان آرد بار

چون به بندند از این دار فنا بار رحیل وقت آسودگی و راحت درویشان است

ز راحت بس تهی بار آمد الحق کاروان را که بر سیماب بادا گوش عقل از غلغل زنگش

برگ راحت مطلب میوه مقصود مجوی برگ بی برگی و میوه غم و بار است در او

صلاح و تقوی بستند بار ازین سامان امان و راحت کردند ازین جهان بدرود