درگه پرست

لغت نامه دهخدا

درگه پرست. [ دَ گ َه ْ پ َ رَ ] ( نف مرکب ) درگه پرستنده. پرستنده درگه. خادم و بنده و ملازم درگاه:
همی گردد در این شاهانه بستان
بکام خویش با درگه پرستان.( ویس و رامین ).

فرهنگ فارسی

درگه پرستنده پرستنده درگه

جمله سازی با درگه پرست

از ظلم غلط پرستی خود بر درگه حق، به داد رفتم
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
حریص
حریص
بلا
بلا
بی درنگ
بی درنگ
مفتوح
مفتوح