خوش خواندن

خوش‌خواندن یک مصدر مرکب در زبان فارسی است که به‌معنای خوب خواندن می‌باشد. این واژه بیانگر اجرای آواز با صدایی دلنشین و مطبوع است که در آن، خواننده علاوه بر برخورداری از طنین و لحن زیبا، اصول و قواعد آوازی را نیز به‌درستی رعایت می‌کند. در هنر آواز ایرانی، خوش‌خواندن تنها در داشتن صدای خوش خلاصه نمی‌شود، بلکه مستلزم تسلط بر ردیف‌های موسیقی، توانایی اجرای دقیق نتها، رعایت وزن و اداء صحیح شعر نیز هست. بنابراین، این اصطلاح به‌گونه‌ای جامع به هنرمندی اشاره دارد که دانش موسیقایی و مهارت‌های فنی را با ذوق و حس زیبایی‌شناختی درمی‌آمیزد. کاربرد این واژه عموماً در حوزه‌های تخصصی موسیقی و نقد هنری رواج دارد و معیاری برای تمایز قائل شدن بین یک خواننده معمولی و یک خواننده چیره‌دست و تحصیل‌کرده به‌شمار می‌رود. در مجموع، خوش‌خواندن نمایانگر عالی‌ترین سطح کیفی در اجرای آواز است.