تیغ باران

لغت نامه دهخدا

تیغباران. ( اِ مرکب ) بارانی از شمشیر و تیغ. جنگی سخت با شمشیر:
سر از تیغباران چو برگ درخت
یکی ریخت رخت و یکی یافت تخت.فردوسی.رجوع به تیغ و ترکیبهای آن و ماده بعد شود.

فرهنگ فارسی

بارانی از شمشیر و تیغ جنگی سخت با شمشیر

جمله سازی با تیغ باران

بر آن نره دیوان ببارید تیغ چو باران نوروز از تیره میغ