دانشنامه اسلامی
نخستین بار در جهان اسلام، تکیه به معنای اقامتگاه صوفیان به کار رفته و با مکان های دیگری همچون رباط، زاویه، خانقاه، دُوَیره و لنگر مشابهت داشته است.
تکایای صوفیان
تکیه های صوفیان از حدود سده هشتم و بیش تر در قلمرو عثمانیان رایج شد و همانند نهادهای مشابه، شیوه زندگی در آن ها عابدانه، همراه با رهبانیت و اعتکاف بود.
ترادف واژه های تکیه و زاویه
در ایالات مرکزی عثمانی، یعنی آناطولی و روم ایلی، کاربرد واژه زاویه هم زمان با تکّه (تکیه) رایج بود چنان که برای نمونه عطائی در حدائق الحقائق فی تکملة الشقائق (سده دهم) از مسجد و خانقاهی به نام بازرگان تکیه سی و زاویه علی بابا در محله روم ایلی حصار، که دُورْمِش دده تکیه یا بکتاشی تکیه سی نیز خوانده شده، نام برده است.
معنای دیگر تکیه در عثمانی
...