دانشنامه اسلامی
طبرسی نویسنده مجمع البیان، نزول آیه نماز جمعه را به سبب داستان برپایی نخستین نماز جمعه مسلمانان در مدینه پیش از هجرت پیامبر اسلام(ص) به این شهر دانسته است. به گزارش وی مسلمانان به علت آنکه می دیدند یهودیان و مسیحیان در هفته یک روز گرد هم می آیند و عبادت می کنند، تصمیم گرفتند روزی مخصوص خود برای این کار داشته باشند. آنان در روز جمعه نزد اسعد بن زُراره جمع شدند، به امامت او نماز خواندند و آن روز را جمعه نامیدند. از آنجا که گروه کمی از مسلمانان در این نماز شرکت کردند، آیه نماز جمعه نازل شد و به حضور در این نماز فرمان داد.
به نوشته تفسیر نمونه، در آیه، مراد از ندا دادن برای نماز، اذان است؛ زیرا در اسلام جز اذان ندایی برای نماز وجود ندارد و ازا ین رو در جای دیگری از قرآن آمده است: «وَ إِذا نادَیتُمْ إِلَی الصَّلاة» (و هنگامی که مردم را برای نماز می خوانید). برپایه این سخن معنای آیه این می شود که هنگامی که صدای اذان ظهر روز جمعه آمد، مسلمانان موظف اند کسب و کار را رها کنند و با شتاب برای خواندن نماز جمعه حاضر شوند. برپایه المیزان نیز آیه بر وجوب نماز جمعه و نهی از دادوستد هنگام آن تأکید می کند. به نوشته این کتاب عبارت «وَ ذَرُوا البَیع» (تجارت را رها کنید)، تنها از تجارت نهی نمی کند؛ بلکه از هر کاری که انسان را از نماز جمعه باز دارد، نهی می کند. دلیل این مسئله سیاق آیه است که دلالت می کند هنگام برپایی نماز جمعه هرگونه مشغولیتی به جز آن جایز نیست. البته این حکم مربوط به زمان حضور معصوم است که در آن حضور در نماز جمعه واجب عینی است.