معنی انجیل در ادبیات دینی مسیحیان

کتاب انجیل، که به عنوان کتاب آسمانی عیسی مسیح (علیه السلام) شناخته می‌شود، در زبان انگلیسی معاصر با واژه Gospel معرفی می‌گردد. این واژه ریشه در انگلیسی باستان دارد و از ترکیب دو واژه باستانی God و Spell تشکیل شده است که در مجموع معنای کلام الهی، املای خداوند، یا خبر خوش را می‌دهد. واژه Gospel ترجمه واژه یونانی Evangelion (ایوانگلیون) است که در لاتین به شکل Evangelium (ایوانجیلیوم) تلفظ می‌شود. این اصطلاح پس از ورود به زبان لاتین به زبان‌های جدید اروپایی نظیر فرانسوی، آلمانی، و ایتالیایی نیز راه یافته است.

از آنجا که متون اولیه مسیحی عمدتاً به زبان یونانی نوشته شده بودند، واژه انجیل در نهایت از همان ریشه یونانیِ ایوانگلیون گرفته شده است. با این حال، مسیر انتقال این واژه به زبان عربی میان پژوهشگران بحث‌برانگیز است. نولدکه (Nöldke) بر این نظر است که این واژه از طریق گویش حبشی به صورت Wangel وارد شده است، در حالی که گروهی دیگر احتمال داده‌اند که مستقیماً از یونانی یا از زبان‌های سریانی، عبری، یا سبایی به عربی راه پیدا کرده باشد. برخی مفسران مسلمان کوشیده‌اند واژه انجیل را با ریشه‌ای عربی تفسیر کنند و آن را مشتقی از «ن ج ل» بدانند، اما این دیدگاه از سوی لغت‌نگاران عرب پذیرفته نشده است. اکثر آنان بر این عقیده‌اند که واژه انجیل دخیل بوده و از زبان‌های خارجی مانند یونانی، عبری یا سریانی وارد شده است. حتی بسیاری از مفسران برجسته مسلمان مانند زمخشری و بیضاوی نیز عربی دانستن این واژه را با دیده انتقاد نگاه کرده‌اند.

اما اعتقاد مسیحیان درباره انجیل تفاوت چشمگیری با مفهوم این واژه در ادبیات اسلامی دارد. در الهیات مسیحی، انجیل جایگاهی مشابه تورات و قرآن به عنوان کتابی آسمانی ندارد. مسیحیان خود عیسی مسیح (علیه السلام) را تجسم وحی الهی می‌دانند و نه حامل آن؛ بنابراین انجیلی که ایشان نوشته باشد یا بر شاگردانش املا کرده باشد در باورهای آنان وجود ندارد. به جای آن، انجیل در دیدگاه مسیحیان به معنای بشارت در مورد پیام عیسی (علیه السلام) و رستگاری‌ای است که برای بشر آورده است. این مفهوم بیشتر در آموزه‌های پولس مورد استفاده قرار گرفته و نمایان است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] انجیل، نام کتاب آسمانی عیسی مسیح (علیه السلام) می باشد.
در زبان انگلیسیِ معاصر، واژه "Gospel"معادل « انجیل » به کار می رود که اصل آن در انگلیسیِ باستان "God Spell" است.کلمه نیز مرکب از دو واژه انگلوساکسون "God" و "Spell" و در مجموع به معنای «کلام الهی»، یا «املای خداوند » یا «خبر خوش» است.این واژه خود برگردانِ واژه یونانی Evangelion (إوانگلیون) است که در لاتین، Evangelium (إوانجلیوم) تلفظ می شود.واژه اخیر به زبان های فرانسوی، آلمانی، ایتالیایی و دیگر زبان های جدید راه یافته است.با توجه به این که متون نخستین مسیحی به زبان یونانی بوده، باید گفت که واژه انجیل نیز نهایتاً از واژه یونانیِ «إوانگلیون» گرفته شده است؛ امّا راهیابی مستقیم یا با واسطه آن به زبان عربی مورد اختلاف است.نولدکه (Noldke) بر وامگیری از طریق گویش حَبَشیِ آن، یعنی "Wangel" استدلال می کند و گروهی نیز احتمال داده اند که به طور مستقیم از یونانی یا یکی از زبان های سریانی، عبری یا سبایی به عربی راه یافته باشد. در این میان، برخی مفسران مسلمان در تلاش برای عربی نشان دادن واژه یاد شده، آن را بر وزن إفعیل، از ریشه «ن ج ل» دانسته و معانی متفاوتی برایش گفته اند. این نظر، مقبول واژه نگاران عربی نیفتاده است. آن ها بر دخیل بودن و وامگیری آن از زبان عبری، یونانی یا سُریانی تأکید میورزند. اغلب مفسران مسلمان نیز انجیل را از واژگان دخیل دانسته و کسانی چون زمخشری و بیضاوی، عربی خواندن آن را به دیده تحقیر نگریسته اند.
اعتقاد مسیحیان درباره انجیل
اعتقاد مسیحیان درباره حقیقت و چیستی انجیل با مفهوم آن در ادبیات اسلامی کاملا متفاوت است.انجیل به عنوان صورت مکتوب وحی نازل شده بر عیسی (علیه السلام) و به مثابه کتابی آسمانی، همانند تورات و قرآن، در الهیات مسیحی، جایگاهی ندارد.مسیحیان، خود حضرت عیسی (علیه السلام) را «تجسّم وحی» و عین پیام الهی و نه حامل آن دانسته و انجیلی را که به عنوان وحی عیسی مسیح آن را نوشته یا بر شاگردانش املا کرده باشد باور ندارند. آنان «انجیل» را به معنای « بشارت » در مورد عیسی (علیه السلام) و رستگاری ره آورد او برای نوع بشر می دانند.بیشترین کاربرد این معنا، در سخنان پولس آمده است.
تعدد انجیل ها
برخی نیز در بیان معنای انجیل بر مفهوم «فداء» تکیه کرده اند که بر این اساس، انجیل (بشارت) بدین معناست که مسیح (علیه السلام) با تحمل مصائب، مرگ و رستاخیز خود، کفاره گناه انسان شد؛ اما آنچه اکنون به اناجیل چهارگانه معروف است (۴ کتاب نخست از عهد جدید) صرفاً نامی است که از پایان قرن دوم میلادی به نوشته هایی که زندگی، معجزات، تعالیم، سیره، سخنان و صعود عیسی را گزارش کرده اطلاق شده است، زیرا این نوشته ها، بهترین بشارت هایی را که می توان به انسان داد، دربردارد. شاید اختصاص نام انجیل بر این ۴ کتاب به سبب آن است که آن ها بیش از بخش های دیگر عهد جدید، به زندگی، سخنان و رفتارهای عیسی (علیه السلام) پرداخته است، با این حال بخشهای دیگر را هم که حاوی آموزه هایی از مسیح است می توان انجیل نامید، چنان که پولس بارها مطالب خود را انجیل می خواند و گاه به مجموعه عهد جدید هم انجیل گفته می شود.انتشار مجموعه یاد شده به زبان های گوناگون و با عنوان انجیل، مؤید این معناست، بنابراین، انجیل به معنای پیامی است که کم و بیش در همه این نوشته ها جاری است و نباید بین معنای اصطلاحی آن و این متون نوشتاری خلط صورت گیرد.شایان توجه است که در خود اناجیل و دیگر کتاب های عهد جدید نیز بارها، از انجیل آن هم فقط به لفظ مفرد سخن رفته است، بدون آن که از آن، اناجیل چهارگانه یا همانند آن ها قصد شده باشد، افزون بر آن، کلیسای قدیم نیز بر واحد بودن انجیل تصریح می کرد. نکته شایان توجه دیگر این که مسیحیان، نویسندگانِ اناجیل یاد شده و دیگر کتب عهد جدید را پیامبر نمی دانند؛ امّا بر این باورند که همه آنان با الهام و ارشاد الهی دست به نگارش متون یاد شده زده اند و این چیزی است که خود نویسندگان عهد جدید نیز به آن تصریح کرده اند؛ اما این که چرا از میان انبوه اناجیل، نامه ها، مکاشفات و کتب مربوط به اعمال حواریان، فقط ۲۷ رساله موجود در عهد جدید با الهام الهی بوده است، دلیل قانع کننده ای ارائه نمی دهند. برخی، گزینش یاد شده را با راهنمایی روح القدس پنداشته اند.
رابطه انجیل و قرآن
...