ارای فقهی ملا محسن فیض کاشانی

آراى فقهى ملا محسن فيض کاشانی به مجموعه نظریات و احکام فقهی این عالم بزرگ در موضوعات عبادات، معاملات و احکام شرعی گفته می‌شود. این آرا در کتاب «آراى فقهى ملامحسن فيض كاشانى» توسط علیرضا فيض گردآوری و با تحلیل و مقایسه با دیگر علما ارائه شده است. هدف اصلی کتاب، روشن کردن دیدگاه‌های فقهی ملا محسن و جایگاه آن‌ها در نظام فقه شیعه است.

کتاب شامل پیش‌درآمد، پیش‌گفتار و چهار گفتار اصلی است که به بررسی مسائل اصولی، عبادات، طهارت و نجاسات و در نهایت عقود و ایقاعات می‌پردازد. در بخش اصول، منابع فقه و اجتهاد و تقلید بررسی شده و دیدگاه‌های ملا محسن درباره امر به معروف، نهی از منکر و دلالت الفاظ بر احکام تبیین شده است. سایر گفتارها به کاربرد عملی احکام و تحلیل روایت‌های معتبر اختصاص دارد.

آراى فقهى ملا محسن فيض کاشانی، مرجع مهمی برای پژوهشگران فقه و اصول فقه است و به فهم دقیق‌تر احکام و نظریات شیعه کمک می‌کند. این کتاب نشان می‌دهد چگونه نظریات یک فقیه می‌تواند با توجه به منابع معتبر و اجماع فقها تحلیل و در مسائل عملی، همچون معاملات و عبادات، قابل استفاده باشد. مطالعه آن برای آشنایی با دیدگاه‌های سنتی و مستدل فقه شیعه ضروری است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] آرای فقهی ملا محسن فیض کاشانی (کتاب). کتاب آرای فقهی ملامحسن فیض کاشانی نوشته علیرضا فیض به زبان فارسی است که در آن آرای فقهی فیض با سایر علما مقایسه شده و نظریات وی در باب عبادات، احکام و معاملات و ایقاعات بررسی شده است.
کتاب حاضر شامل یک پیش در آمد توسط کنگره بزرگداشت فیض و یک پیش گفتار پیرامون مکاتب فقهی و فیض و چهار گفتار در بررسی آرای فقهی ملا محسن فیض کاشانی می باشد.
گزارش محتوا
۱. گفتار اول پیرامون مسائل اصولی است؛ در این گفتار ابتدا به منابع فقه می پردازد و نظر ایشان که فقط کتاب و سنت می توانند منبع فقه قرار بگیرند مطرح می شود. 
آراء فقهی ملامحسن فیض کاشانى، علیرضا فیض، ص۲۹.
وی در مقدمه مفاتیح الشرایع می گوید: در هر حکمی به حدیثی که درباره آن وارد شده است، اشاره کرده ام، بر حسب آنچه خود یافته ام یا شخص موثقی آن را نقل کرده است، و نیز به صحیح بودن حدیث، یا حسن بودن یا موثق بودن آن غالبا اشاره کرده ام (یعنی یا خود آن ها را بررسی کرده ام یا اشخاص موثق نقل کرده اند) و هر گاه حدیث در صورت تعدد از نظر صفات سه گانه؛ (یعنی صحت و حسن و وثاقت) مختلف بودند، آن را حدیث معتبر خوانده و اصطلاح کرده ام. یا بهترین و شریف ترین آن ها را غلبه داده ام و هر حدیثی را که بیشتر از سه طریق، آن را روایت کرده اند، مستفیض خوانده ام و آنچه در سند آن ضعف یا جهالت یا ارسال، وجود داشت بر آن «خبر» یا «اخبار» بدون هیچ قیدی اطلاق کرده ام. و استناد به این قبیل اخبار در آداب و مستحبات زیان بخش نیست، و آنچه به خاطر شهرت و مقبولیت یا تایید آن به بعضی از ظواهر یا با وجود تعدد، اشتمال آن بر حدیثی معتبر یا به جز این ها به گونه ای بود که خالی از اعتبار نبود، از آن به حدیث قوی تعبیر کردم.