اب زنی

گر آب زنی بدیده آن میدان را روبی بمژه درگه آن سلطان را

وقت شد آب زنی آتش حرمان مرا تا کیم سوخته سوز درون می سازی

کای مردم دیدهٔ تو سقّای رهم باز آی که تا خاک رهم آب زنی